ధారావాహికలు

-అక్కిరాజు రామాపతి రావు అట్లా ఆమెకు మొదట దశగ్రీవుడు జన్మించాడు. ఆ తరువాత కుంభకర్ణుడు పుట్టాడు. వాళ్ళిద్దరూ చిన్నతనంలోనే పరమభయంకర క్రూరకృత్యాలు చేస్తూ మునివాటికలను వెరపు కలిగిస్తూ వచ్చారు. ఋషులను పీడించసాగారు. వీళ్ళిద్దరి తరువాత పుట్టిన విభీషణుడు మాత్రం సాధువర్తనుడై, ధర్మతత్పరుడై, వేదనిరతుడై, జితేంద్రియుడై పెరుగసాగాడు. ఇట్లా కాలం గడుస్తుండగా ఒక రోజున వైశ్రావణుడు (కుబేరుడు) పుష్పకవిమానం ఎక్కి తండ్రిని చూడడానికి వచ్చాడు. అప్పుడు కైకసి దశగ్రీవుడితో 'చూడు, నీ సోదరుడు, ఎంత మహావైభవంతో, దివ్యతేజస్సుతో విలసుల్లుతున్నాడో! నీవు కూడా అంతటి వాడివి కావాలి. అతన్ని మించిపోవాలి' అని ప్రేరణ చేసింది. అప్పుడు దశగ్రీవుడు 'అమ్మా చూడు! ఆ ధనదుడి కన్నా బలవంతుణ్ణి అవుతాను, ధనవంతుణ్ణి అవుతాను. లోకాలన్నిటినీ జయిస్తాను. వాడి లోకపాలకత్వం ఒక లెక్కా? బహులోకపాలకుణ్ణి అవుతాను' అని తల్లికి ప్రియం కలిగించాడు. రావణాసురుడూ,

-సునీత పావులూరి అనుభూతివాదం, అనుభూతి కవిత్వం అనే పేర్లు శ్రీకాంతశర్మగారి తర్వాత సాహిత్యంలో మరింత బలంగా పాతుకున్నట్లుగా తోస్తుంది. 1982లో నందిని సిద్దారెడ్డిగారి 'అనుభూతివాదం', 1982లో కొడవంటి లీలామోహనరావుగారి 'అనుభూతి కవిత్వం', 1983లో డా, ముదిగొండ వీరభద్రయ్యగారి 'అనుభూతి కవిత్వం' (కొన్ని వ్యాసాలు), 1987లో డా|| జి.వి. సుబ్రహ్మణ్యంగారి 'అనుభూతి కవిత్వం', 1989లో ఆర్. యస్. సుదర్శనంగారి ‘అనుభూతి కవిత్వం’ - ఈ వ్యాసాలన్నీ వివిధ పత్రికలలోనూ, సంకలన గ్రంథాలలోనూ ప్రచురితమయ్యాయి. వీరి తర్వాత పైన పేర్కొన్న విమర్శ వ్యాసాలు ప్రచురితం కావటమే ఇందుకు తార్కాణం. ఈ కాలంలో అత్యధిక విమర్శకులు అనుభూతిని కవిత్వ ప్రధాన లక్షణంగా గుర్తించటం కూడా మనం గమనించాల్సిన అంశం. కుందుర్తిగారి అనుభూతివాదం అనే పదాన్ని ప్రయోగించటమే కాకుండా, “తిలక్ తాను ప్రధానంగా అనుభూతి వాదినని బల్లగుద్ది చెప్పుకున్నాడు” అని వీరు చెప్పారు. “పాఠక

డాక్టర్ శ్రీనివాస రావు ( సినీనటుడు)

రాక్షసులు దేవలోకంపై దండెత్టటం -అక్కిరాజు రామాపతి రావు రాక్షసులకప్పుడు అనేక దుర్నిమిత్తాలు, దుశ్శకునాలు ఎదురైనా వాళ్ళు జంకలేదు. ముగ్గురు అన్నదమ్ములు అశేష రాక్షససేనతో పోయి దేవతలతో తలపడ్డారు. ఈ విషయం విష్ణుమూర్తికి మొర పెట్టుకోవటానికి దేవతలు, దూతలను పంపారు. శ్రీమహావిష్ణువు యుద్ధసన్నద్ధుడైనాడు. సుపర్ణు ఆయనను విక్రమోత్సాహంతో తనపై అధిష్టింప చేసుకున్నాడు. రాక్షసులకూ, విష్ణుమూర్తికీ మహా భయంకరమైన యుద్ధం జరిగింది. కొండమీద పెనువర్షం కురుస్తున్నట్లుగా మహావిష్ణువుపై రాక్షసులు బాణవర్షం కురిపించారు. అయినా విష్ణుమూర్తి ఏమీ చలించలేదు. ఆయన కూడా వజ్రసమానమైన బాణాలను రాక్షసులపై ప్రయోగించాడు. తన పాంచజన్యాన్ని పూరించి రాక్షసులపై విజృంచాడు. ఆ శంఖ ధ్వనికే గుండెలు పగిలి చాలామంది రాక్షసులు హతులైనారు. ఇట్లా వేల సంఖ్యలో రాక్షసులు యుద్ధంలో నిహతులైనారు. రాక్షస సంహారం శ్రీమావిష్ణువు ఆ రాక్షసులను శరభమృగం సింహాలనువలెను

-సునీత పావులూరి 1966 లో తెలుగు సాహిత్య విమర్శలోకి ప్రవేశించిన "అనుభూతివాదం" అనే మాట ఈనాటికి ఆధునిక తెలుగు సాహిత్య అధ్యయనంలో ఒక ప్రముఖ సిద్ధాంతంగా స్థిరపడింది. 1966 నవంబర్ సృజనలో "అనుభూతివాది తిలక్" అనే వ్యాసంలో అద్దేపల్లి రామమోహనరావుగారు మొట్టమొదటిసారిగా 'అనుభూతివాది' అనే పదాన్ని ప్రయోగించారు. ఆ తరువాత క్రమక్రమంగా అనుభూతికవిత్వం, అనుభూతివాదం లాంటి పదాలు పారిభాషికపదాలుగా సాహిత్య విమర్శలో ప్రచురంగా వ్యాప్తిలోకి వచ్చాయి. అయితే తెలుగు సాహిత్య విమర్శలోని అనేక పారిభాషిక పదాలలాగానే ఈ పదాల విషయంలో కూడా ఒక స్పష్టమైన నిర్వచనం, అవగాహన ఇంతవరకూ రూపొందలేదు. ఉదాహరణకు కొందరు విమర్శకులు తిలక్ కవిత్వం విషయంలో మాత్రమే అనుభూతి కవిత్వం అనే పేరును ఉపయోగిస్తారు. మరికొందరు గుడిపాటి వెంకటచలం, అరిపిరాల విశ్వం, వేగుంట మోహనప్రసాద్, ఇంద్రగంటి శ్రీకాంతశర్మ, ఇస్మాయిల్, కొత్తపల్లి సత్యశ్రీమన్నారాయణ, పొట్లపల్లి రామారావు,

డాక్టర్ శ్రీనివాస రావు ( సినీనటుడు)

అమరనాథ్. జగర్లపూడి కౌన్సిలింగ్ సైకాలజిస్ట్ 9849545257 ఆత్మన్యూనత వద్దు ఆత్మవిశ్వాసమే ముద్దు (Inferiority to Self Confidence) మానవ జీవన అభివృద్ధి సోపానాలకు ఆత్మవిశ్వాసమే పునాది. ఆత్మవిశ్వాసం కొరవడిన జీవితం సంక్లిష్టంగా, బరువుగా నడుస్తుంది. ఇది కేవలం విద్యార్థులకో యువతకో పరిమితమైనది కాదు సమస్త మానవాళికి ఇది ఆవశ్యకమైనది.మనపై మనకున్న నమ్మకమే మనల్ని జీవిత వైకుంఠపాళి లో పరమపద సోఫానాన్ని అధిరోహింప చేస్తోంది. వైకుంఠపాళి లో క్రిందకు లాగే పాములే కాదు పైకి చేర్చే నిచ్చెనలు కూడా వుంటాయని అవగాహన మనలో ఉన్నంత వరకు ఆత్మన్యూనతా (Inferiority) తో కాదు ఆత్మవిశ్వాసం (Self Confidence) తో మన అభివృద్ధికి విఘాతం కలిగించే ఏ విషయాన్నైనా ధైర్యంతో ఎదుర్కోగలం! జీవన గమనంలో సామాజికంగా,సాంఘికంగా,సాంకేతికంగా జరిగే మార్పులు అనుక్షణం మన ముందు అనేకానేక కొత్త కొత్త సవాళ్ళను తెస్తుంటాయి. దాదాపు రెండు దశాబ్దాలుగా జరుగ

-సునీత పావులూరి “అయ్యయో! ఊర్వశీ విషాదార్ద్రమూర్తి ఈ నిశీథాన నా హృదయాన నిండె! పూర్ణిమా శుభ్రయామిని బొగ్గువోలె ఈ యెడదవోలె కాలిపోయినది నేడు!” దీనిలో 'నేను' అంటే నేను అనే అర్థం. కానీ "నా బాహువు పడుకుంటే, పొలాలు ,కార్ఖానాలు నిద్రిస్తాయి" అన్న ఆధునిక కవి రచన చదివితే, ఇందులో ఉన్న నేను 'నేను' కాదు. ఇక్కడ 'నేను' అంటే సమాజం అనే అర్థం. కాబట్టి ఆధునిక రచనలోని ఆత్మాశ్రయ కవిత్వం సామాజిక అనుభూతులకి సంబంధించిందే. కవి వైయక్తికంగా తాను పొందిన అనుభూతిని సామాజికంగా చెప్తున్నాడు. ఈ రచన సమాజంలోని ప్రజలందరి భావంగా మారి ప్రయోజనాలను ఉద్దేశించిందిగా కన్పిస్తుంది. కవి రచన అనుభూత్ని స్వాత్మీకరణం చేసుకున్నా, ఆ అనుభూతి సమాజం పొందేదే. శేషేంద్ర- “నది పోలాలవైపు పరిగెత్తింది అన్నార్తుల్ని రక్షిద్దామని చెయ్యి రైఫిల్ వైపు పయనించింది ప్రజాద్రోహుల్ని శిక్షిద్దామని" అని అంటాడు. ఇక్కడ చెయ్యి అంటే తన చెయ్యి కాదు. ఏ ఒక్క

డాక్టర్ శ్రీనివాస రావు ( సినీనటుడు )

రావణుడి తాతతండ్రులు -అక్కిరాజు రామాపతి రావు సుకేశుడు ధర్మమార్గావలంబి అయినాడే కాని రాక్షస ప్రవృత్తినిస్వీస్వేకరించలేదు. గ్రామణి అనే గంధర్వుడు సుకేశుణ్ణి చూసి ఎంతో ముచ్చటపడి తన కూతురు దేవవతినిచ్చి అతడికి పెళ్ళి చేశాడు. సుకేశుడు దేవవతితో అభీష్టసుఖాలు పొందుతూ ఆనందంగా కాలం గడుపుతుండగా ఆ దంపతులకు క్రమంగా ముగ్గురు కొడుకులు పుట్టారు. వాళ్ళు ఆ సంతానానికి మాల్యవంతుడు, సుమాలి, మాలి అని పేర్లు పెట్టుకున్నారు. వాళ్ళు మహాదేవుడి వరప్రభావం వల్ల జన్మించారని ఆ తండ్రి ఎంతో మురిసిపోయినాడు. అయితే వీళ్ళకి తండ్రి తాతల సత్త్వగుణసంపద అబ్బలేదు. తమ తండ్రికి, శివానుగ్రహం ఉన్నదని తెలుసుకొని తాము కూడా అత్యంత బలపరాక్రమాలతో, లోకాలన్నిటినీ శాసించే శక్తిసామర్థ్యాలతో విలసిల్లాలని బ్రహ్మదేవుణ్ణి గూర్చి వాళ్ళు ముగ్గురూ ఘోరతపస్సు చేశారు. బ్రహ్మ ప్రత్యక్షమై వాళ్ళకు వారు కోరిన వరాలిచ్చాడు. ఇక వాళ్ళు అహంకరించి, తమకు ఎవరూ ఎదురు