~ శాంతి కృష్ణ
సమీపాన నువ్వుంటే ఎందుకింత పరవశం
గాలులన్నీ గంధాలై కమ్మినంత పరవశం
విరిసెనులే పెదవులపై గులాబీల నవ్వులే
ఎదలోపల ఏమున్నదో తెలియనంత పరవశం
అక్షరాలు రెక్కలొచ్చి మబ్బులపై ఎగిరెనులె,
కవితలన్ని వర్షమల్లె కురిసినంత పరవశం
నన్ను నేను చూసుకునే అద్దంలో నువ్వేలె
అందులోనె నాకెంతో చెప్పనంత పరవశం
వరమల్లే వలచినావు మనసంతా ‘శాంతి’గా
బతుకంతా నీలోనే ఒదిగినంత పరవశం!!
