Author: Sujanaranjani

-ఆర్ శర్మ దంతుర్తి పదహరేళ్ళ అమెరికన్ అమ్మాయి వెండీ కార్సన్ టేన్నిస్ కోర్టులోకొచ్చేసరికి చప్పట్లు వినిపించాయి. కొత్తగా అప్పుడే టెన్నిస్ ప్రొఫెషనల్ గా మారిన వెండీకి వింబుల్డన్ లో ఎదురే లేదు ఫైనల్ కి రావడానికి. దాదాపు అరడుగులు ఉన్న వెండీ చేసే పవర్ సర్వీస్ తోనూ, కొట్టే గ్రౌండ్ స్ట్రోక్ లతోనూ చూసేవాళ్లకి ఔరా అనిపించే ఆట; అసలు మొదటిసారి ఫైనల్స్ కి వచ్చినప్పుడు కొత్త ఆటగాళ్ళు పడే స్ట్రెస్ గానీ ఉన్నట్టే లేదు మొహంలో. ఎప్పుడో బోరిస్ బెకర్ కి ‘బూమ్ బూమ్ బెకర్’ అని పేరు తగిలించినట్టూ ఇప్పుడు ‘బూమ్ బూమ్ వెండీ’ అనడం మానలేదు చూసేవాళ్ళు. అటువైపు వెండీతో ఆడబోయేది క్రితం ఏడాది వింబుల్డన్ నెగ్గిన కామినిస్కోవా అనే రష్యన్ భామ. ఇప్పటివరకూ ఒక్క సెట్ కూడా పోగొట్టుకోకుండా ఫైనల్ కి వచ్చినావిడ. బెట్టింగ్ రాయుళ్ళ ప్రకారం కామినిస్కోవా ఈ ఫైనల్స్ గెలిచి తీరుతుంది, కానీ వెండీ నెగ్గడానికి పది శాతం ఇచ్చారు ఛాన్సు; ఆటలో ఎట

-కృష్ణ అక్కులు రాహుల్ గురించి ఆలోచిస్తూ చాలా ఆలస్యంగా నిద్రపోయాడు సుధాకర్ రావు. అందుకే ఉదయం పది గంటలైనా మెళుకువ రాలేదు. లేచిన వెంటనే ఆతురతగా వాట్సప్ చూశాడు. రాహుల్ మేసెజ్ చూశాడు కాని బదులివ్వలేదు. రిటైర్ కావడం, భార్య చనిపోవడంతో ఒక్కసారిగా ఎక్కడలేని ఒంటరితనం కమ్మేసినట్లయింది సుధాకర్ రావుకి. ఒక లెక్చరర్‌గా కన్నా ఒక విద్యార్థి సలహాదారుడిగా ఎంతో గొప్ప పేరు తెచ్చుకొన్నాడు సుధాకర్ రావు. అతడి మనోవికాస క్లాసుల ద్వారా ఉత్తేజితులై ఎంతోమంది ఐయెస్‌లు, ఐపియస్‌లు, ఐఐటిలు సాధించారు. రాహుల్ కూడా విద్యార్థులకు తండ్రి చేప్పె క్లాసులలో కూర్చొని శ్రద్ధగా వినేవాడు. దాని ఫలితంగానే ఐఐటిలో మంచి ర్యాంక్ తెచ్చుకొని, ఐఐటి ముంబాయిలో కంప్యూటర్ కోర్సు చేసి, అమజాన్ మూడు సంవత్సారాలు చక్కగా ఉద్యోగం చేశాడు. అ తరువాత ఎమైందో తెలియదు. ఉద్యోగం మానేశాడు. గత రెండేళ్ళుగా ఇంట్లోనె వుంటున్నాడు. ఎప్పుడు చూసినా లాపుటాప్‌

-G.S.S. కళ్యాణి ముందుగదిలోని వాలుకుర్చీలో కూర్చుని రేడియోలో పాటలు వింటున్న చంద్రం కళ్లజోడును సరి చేసుకుంటూ గోడగడియారం వంక చూశాడు. సమయం మధ్యాహ్నం మూడు గంటలు దాటి ఇరవై నిమిషాలు అయింది. "రాముడింకా బడినుండీ రాలేదేంటో?", అన్నాడు చంద్రం గేటువైపు చూస్తూ. "వస్తాడులెండి! అయినా మీకు మీ మనవడంటే ఎంత ప్రేముంటే మాత్రం? రోజూ కన్నా ఒక్క పది నిమిషాలు ఆలస్యమైనందుకు అంత కంగారు పడతారెందుకూ? ఎంతలేదన్నా వాడు పదేళ్లవాడయ్యాడు. పైగా వాడిని బడినుండీ తీసుకొచ్చేందుకు మన కోడలు హిమజ కూడా వెళ్ళింది కదా?", అంది అక్కడే కూర్చుని పుదీనాకు వలుచుకుంటున్న చంద్రం భార్య అలివేలు. "నేనేం కంగారు పడట్లేదులే! ఊరికే అడిగా!", అంటూ కుర్చీలో వెనక్కి వాలి కళ్ళు మూసుకున్నాడు చంద్రం. అంతలో గేటు తీసిన చప్పుడైంది. హిమజ అభిరామ్ తో ఇంట్లోకి వచ్చింది. సాధారణంగా బడి నుంచీ ఇంటికి రాగానే 'తాతయ్యా' అంటూ చంద్రాన్ని వాటేసుకునే అభిరామ్ ఆ ర

- జానకి చామర్తి (మలేసియా) (TAGS (Telugu Association of Greater Sacramento) నిర్వహించిన “శ్రీ ఊఆణ్ మూర్తి స్మారక 3వ రచనల పోటీ”లో మొదటి బహుమతి పొందిన కథ) పార్కులో దీపాలు వెలిగాయి . శ్రీనివాసరావు కు లేచి రాబుద్ధవలేదు. చీకటి పడినా ఇంటికి చేరాలని అనిపించలేదు.   తండ్రి ని తలచుకుంటే అతనికి దడగా ఉంది. ఎందుకాయన అలా సణుగుతూ ఉంటాడు, ఏమి కావాలాయనకు . ఎనభైమూడేళ్ళ వయసు. ఆయనతో పోల్చుకుంటే తనే ఉసూరని ఉంటాడు. చెయ్యెత్తు మనిషి .  ఎముకలు ఎండిపోయి కండలు కరిగిపోయి కట్టెలాటి శరీరంతో ఎక్కడా వంగకుండా  ఇప్పటికీ అంగలు పంగలు వేసుకుంటూ నడవగలడు. ఆ నాలుక రుచులను చంపుకోలేదు , కోడలు ఉప్పెక్కువేసిందనో తక్కువేసిందనో , బూతులు తిట్టేయగల సమర్ధుడు. పద్మ అవన్నీ వినలేక తన కేసి బేలగా చూసినా తనూ ఏమీ చేయలేడు , నిస్సహాయంగా ఊరుకోవడం తప్ప. ఏమన్నా అన్నాడా తండ్రి పెంట పెట్టేస్తాడు చుట్టుపక్కల నాలుగు వీధులు వినిపించేట్టు అరుస్తూ. తన 

-రచన: కోసూరి ఉమాభారతి పొద్దుటే యోగాభ్యాసన ముగించి... గ్రీన్-టీ సేవిస్తూ ఇంటిముందున్న గార్డెన్ లోకి నడిచాను. సూర్యకిరణాలు నా పై పడేలా కుర్చీ లాక్కొని కూర్చున్నాను. ఈ మధ్యనే సంజీవరెడ్డి నగర్ లోని మా కొత్త ఇంట్లోకి వచ్చాక.. ప్రాణం హాయిగా ఉంది. బోలెడంత స్థలం. నా మ్యూజిక్ ప్రాక్టీసుకి ప్రత్యేకంగా పై అంతస్తులో స్టూడియో కూడా. టీ కప్పు తీసుకుని ఇంట్లోకి వెళ్లబోతుంటే, పట్టాభి పరుగున వచ్చి రింగవుతున్న నా ఫోన్ అందించాడు. చూస్తే ఊర్మిళమ్మ నుండి.. ‘అమ్మో, ఈమె నాకు ఫోన్ చేసిందేమిటి?’ అనుకుంటూ, “హలో నమస్తే అత్తయ్య, ఎలా ఉన్నారు? చెప్పండీ” అన్నాను తిరిగి కుర్చీలో కూర్చుంటూ. “నిన్న నీ మ్యూజిక్ ప్రోగ్రాంకి వస్తిమి శ్యామా. మీ మామయ్యకి సిటీలో జరిగే కార్యక్రమాలకి ఆహ్వానాలు వస్తుంటాయి కదా! ‘సరిగమప’ వాళ్ళ కార్యక్రమంలో నీవు పాడుతున్నావని చూసి.. ప్రోగ్రాంకి వద్దామనుకుంటిమి. ఆఖరి నిముషంలో మీ మామయ్య క్యాంప్ కి